Op avontuur

Met je wortels stevig in de aarde en je takken hoog in de lucht. Reikend naar de zon en de hemel.

In 1 lijn met de aarde en het universum.

In je kracht staan.

Leven met de zon en de maan, de seizoenen en andere natuurkrachten.

Groeien op jouw eigen wijze. Groeien en bloeien. Anderen de vruchten laten plukken van jouw bloei. Het beste van jezelf geven, zonder iets terug te verwachten.

Leven vloeit door jou heen.

Jij bent het toppunt van leven. Zonder jou bestaat dit niet.

In jou wordt geleefd. Je bent een schuilplaats voor heel veel andere wezens.

In verbinding met alles wat leeft.

In de natuur.

Nu, op dit moment. Alles wat er is.

Met een persoonlijke noot. In het midden van de tuin van mijn opa en oma stond er één. Het stralende middelpunt. Een speeltoestel, een hut, een mooie uitkijk, schaduw op warme zomerdagen, een plek waar we tikkertje omheen konden spelen. Een terugblik naar het onbezorgde en spelende kind wat we daar konden zijn. Pure nostalgie.

De Notenboom

Hoe mooi zou het zijn als je zou mogen zijn en groeien zoals deze notenboom?

Als je op je eigen wijze (eigen)wijzer mag worden?

Mag leren op jouw manier en vanuit jezelf?

In de natuur?

Samen, maar ook alleen?

In het ritme van de seizoenen, van de natuur, van de zon en de maan?

Zoals het goed voelt voor jou?

Het kan!

Op De Notenboom. Onze leergemeenschap waarbij alle betrokkenen, maar vooral de kinderen op hun eigen wijze (eigen)wijzer worden. Waarbij je spelend en natuurlijk kan leren. Met behulp van een sociocratie en Human Design.

Het is geen geplaveide weg, maar een nieuwe weg.

Een nieuwe weg om samen te bewandelen. Om hobbels te overwinnen en nieuwe paden te creëren. Om vanuit omwegen toch weer op het juiste pad terecht te komen.

Een proces, een leerweg voor iedereen die bij De Notenboom betrokken is. Een bijzonder proces voor een bijzondere school. School is niet eens het goede woord, maar een leergemeenschap.

Gemeenschap in de mooiste zin van het woord. Iets wat nog uitgebreid aan bod komt in dit avontuur.

Loskomen van de reguliere systemen en standaard schoolgidsen. We gaan op avontuur, samen beleven, spelend leren en onderweg.

Onderweg naar een nieuwe en mooie wereld!

Ga je mee?

Meer over de start van De Notenboom

PRAKTISCH
De praktische zaken; de weekinvulling, routekaart voor de leerdoelen, het aanbod (volgens de ritmes van de maan en de natuur), de financiën enz.

Ontdek meer

MIJN VERHAAL
Over onderwijs, ontwikkeling en alle overige zaken die me ertoe hebben gebracht om De Notenboom te starten.

Ontdek meer

CONTACT
Wil je meer weten over De Notenboom of persoonlijk in contact komen?

Ontdek meer

Instagram

  • Wat het leukste is, is het laatst. Onder het fruit eten bespraken we waar we naartoe zouden gaan buiten. 2 jongens waren heel stellig en ze hadden niet hetzelfde plan. Waar we normaal redelijk moeiteloos tot een compromis komen was dat nu niet zo. Ik hield me aardig stil, keek wat er gebeurde en benoemde dat. Één jongen vond dat zijn plan vaak als 2e werd behandeld en ging nu echt staan voor zijn plan. Een ander riep eigenlijk alleen maar nee en kon niet aangeven wat dan wel en nog een ander ging hierin mee. Team speeltuin en team bos, dus ik kwam met een voorstel. Eerst naar het bos en daarna naar de speeltuin, maar degene die het liefst naar de speeltuin wilde, voelde zich als laatste gezien. Dus dan eerst speeltuin en daarna bos, maar ook dit voorstel werd niet gewaardeerd. Een verhitte discussie volgde waarbij kinderen boos opstonden, wegliepen en stemmen verheven werden. 2 kinderen hielden zich aardig neutraal, totdat ze er klaar mee waren. Mijn kleine meisje van 3 ging op haar stoel staan, vatte samen en zei: ‘We gaan eerst naar het bos en daarna naar de speeltuin.’ Het was geen oplossing. De andere jongen benoemde heel sterk wat hij zag, maar ook dit zette geen zoden aan de dijk. Ik concludeerde dat we nu niet tot een oplossing kwamen. We gingen alsnog naar buiten en zouden het wel zien. En nog geen paar minuten later hoorde ik de volgende constructieve zin die alles oploste: ‘Wat het leukste is, is het laatst.’ Die zin zorgde voor acceptatie van zijn plan als 2e activiteit. En dus konden we daarna onderweg; eerst naar de speeltuin en daarna naar het bos.
  • 6 weken zomervakantie. Het is nooit mijn ding geweest. Ik vond het altijd veel te lang. 3/4 weken was genoeg voor mij, dan stond ik weer te popelen om de kinderen te zien en te leren kennen. Vorig jaar gingen we gewoon 1 dag in de week door met school en hadden we niet echt vakantie. Dit jaar hebben we wel gewoon 6 weken zomervakantie vanwege alle vakantieplannen. En omdat we het altijd zo leuk hebben en de kinderen dat natuurlijk ontzettend gaan missen, heb ik een overleef-je-vakantie-pakketje voor de kinderen gemaakt met een vakantieboek, strandbal en waterpistooltjes. En stiekem hebben we al afgesproken met elkaar dat we toch proberen om elkaar tussendoor nog te zien, zodat we elkaar niet 6 weken hoeven te missen. Lieve jongens en ouders, ik wens jullie een hele mooie vakantie met heel veel gezelligheid en geweldige avonturen. Ik kan niet wachten om jullie weer te zien en alle verhalen te horen! En iedereen die ons volgt natuurlijk ook een hele mooie zomer!
  • “Kan je me helpen terugdenken, juf?” Ze waren iets kwijt van de Hotweels waar ze mee aan het spelen waren. Hij wilde terugdenken zodat hij zou zien waar het was gebleven. Nog voordat ik antwoord kon geven ging mijn zoon er op in. “Zo doe ik het altijd”, zei hij. En hij draaide een paar keer een rondje linksom. “Je bent dan wel even duizelig, maar weet het misschien wel weer.” Ik lachte in mezelf om dit tafereel. En niet veel later vonden ze het onderdeel terug dat ze kwijt waren. Dus het werkte ook nog…
  • “Ik kan niet meer doodgaan, want ik ben al een engel”, zei hij. Ze waren met waterpistolen voor de nep op elkaar aan het schieten. Ik smolt, want wat een heerlijke opmerking. Ik ging er op in: “Wil je dan wel mijn beschermengel zijn?” Gelukkig, dat wilde hij wel. Al is hij nu al een engeltje op aarde en geniet ik daar ontzettend van.
  • Er gebeurde privé iets heel heftigs in ons leven, vooral in dat van zoonlief. We namen de tijd om de eerste gevoelens daaromheen er te laten zijn. Zoonlief vroeg al na 1 dag wanneer de jongens weer kwamen. En dit bleef doorgaan. Ik gunde hem rust en ruimte voor zijn gevoelens, maar hij wilde écht de jongens weer zien. Ik was een beetje huiverig, dit grote verlies raakte hem en ik wilde niet dat het iemand anders zou raken. Ik stuurde een berichtje naar de ouders om voor 2 uurtjes samen te komen met de jongens. 1 ouder vatte mijn uitnodiging op als ook voor de ouders en toen ik dat las vond ik dat eigenlijk helemaal prima. En zo kwamen we samen…in verbinding en ontstond er magie. De kinderen vonden elkaar weer, speelden rustig en ontspannen. Alles ging vanzelf. En wij konden het hebben over wat er gebeurd was en hoe we dit gingen aanvliegen voor en met alle kinderen. Daar waar ik het vanuit automatisme alleen aan had willen pakken, werd ik uiteindelijk gedragen door de ouders, de kinderen en de energie van een samen. En dit is precies zoals ik een gemeenschap voor me zie. Weer een stapje dichterbij de mooie wereld die we samen creëren.
  • We zijn in het bos. Drie jongens maken een nieuwe kombocht bij de crossbaan en de andere 2 kinderen rijden rondjes er omheen. Ze kletsen gezellig samen, doen en zijn. Terwijl ik in het zonnetje sta observeer ik dit tafereel. “Word je sterk van pijn?” Ineens kwam deze vraag naar boven bij 1 van de kinderen. Ik deelde graag mijn visie hierop. Dat het leven je uitdagingen geeft en dat je door daar mee om te gaan sterker wordt. En dat je kunt wachten tot het leven je die uitdagingen geeft om sterker te worden of dat je je al kunt voorbereiden door te zorgen voor een sterk lichaam door te trainen (met gewichten). Maar ook door dat stemmetje in je hoofd, wat soms zegt dat je iets niet kunt, te veranderen in: “Ik kan het”, terwijl je weerstand, kou en pijn opzoekt zoals een ijsbad, koud douchen of een spijkermat. Dat je op verschillende manieren jezelf en je lichaam kunt trainen om krachtiger te staan tijdens de uitdagingen die het leven je geeft. Het werd wat mompelend bevestigd door andere kinderen en toen gingen ze weer verder met de crossbaan. Ik genoot alleen maar nog meer van dit tafereel.
  • Eigen wijze.   Eén van de fijne dingen van zelf iets neerzetten is dat je ook alles mag bepalen. Uiteraard op sommige vlakken in samenspraak met de kinderen en ouders.   Hier waren we het al snel over eens…een lente lunch. Geen extra gedoe rondom Pasen en nog meer voorbereiding en druk rondom een toch vaak al volgepland weekend, maar een weekje later heel ongedwongen en ontspannen samenkomen met alle ouders, kinderen en aanwezige broertjes/zusjes voor een lente lunch.   En dit was er één waar je u tegen zegt. Alles was zelf gemaakt en zonder gluten, lactose, koemelk, e-nummers en suikers. Van blauwe bessen muffins, bananenbrood, zelf gebrande nootjes, groentesoep, fruit met chocolade en kokosdip, groente met humus, een paasbrood, brownies tot groentechips. Echte en lekkere voeding. Tel daar een klein zonnetje en fijn gezelschap bij op en dan is het al snel een succes.   Voor herhaling vatbaar, maar uiteraard dan ook weer op onze eigen wijze en misschien dus wel weer heel anders.
  • It takes a village to raise a child.   Ik laat de betrokkenheid van de ouders over aan wat ze hier zelf mee willen. Er zit geen verplichting aan vast. Ik geloof daar niet in. Betrokkenheid en hulp komen net zoals motivatie van binnenuit en niet van buitenaf.   Nu mogen wij echt van geluk spreken met de betrokkenheid van de ouders. Toen ik laatst om hulp vroeg aan de ouders stonden ze meteen allemaal klaar. Een knutselactiviteit doen op school, helemaal prima. Mee naar de markt om aardbeienplantjes te halen wordt extra gezellig met ouders en nog kleine broertjes/zusjes. Dan komt er weer een ouder met een leuke activiteit die helemaal uitgewerkt is en die ik alleen maar hoef uit te voeren met de kinderen. Meedenken met leuke thema’s, kikkerdril voor in de klas en nog zoveel meer.   Ik vind het rijkdom, er ontstaat een echte gemeenschap. Kinderen voelen zich fijn en veilig en thuis gaat vrij geruisloos over in school en andersom. It takes a village to raise a child en ik ben dankbaar dat ik dit samen met deze groep ouders mag doen.
  • Ik hield mijn hart even vast…   …tijdens een kennismakingsgesprek met ouders en hun vijfjarige zoontje. Hij was zo onbevangen, ontwapenend en onschuldig en ik weet nog dat ik me afvroeg hoe dat zou gaan naast de energie van de andere jongens. Die energie is een stuk heftiger, duidelijker, explosiever en lomper. Als dat maar goed zou gaan.   En waar ik me vooraf een beetje zorgen maakte, bleek vanaf dat hij binnenkwam dat dit niet nodig was. Hij kreeg van één jongen een knuffeldiertje, een ander ontfermde zich over hem, weer een ander heette hem welkom en allemaal waren ze blij en ontspannen. Alsof het precies in elkaar paste. Ik hoefde niet eens wat te doen, het liep vanzelf. Ik liep over van trots, want zo zorgden alle kinderen samen voor een warm bad voor het nieuwe kindje.   En al snel bleek dat de nieuwe jongen heel goed duidelijk kon maken wat hij wel en niet wilde en dat hij niet over zich heen liet lopen. De dynamiek paste zich aan en verzachtte.   En per vandaag zit hij dan ook nog eens officieel op onze school. Weer een heerlijk mannetje erbij, ik ben ontzettend trots.   Op naar vele avonturen samen met deze 4 heerlijke jongens en mijn kleine meisje.
  • Dynamisch proces. Van 2 naar 3 jongens. Een verandering van dynamiek die zijn weerslag heeft op iedereen. Vanaf dag 1 woedde er een zichtbare en onzichtbare strijd tussen de 2 jongens die er al waren om de jongen die er bij kwam. Ik probeerde alles er te laten zijn en het bespreekbaar te maken. Het loste zich echter niet zo makkelijk op en vlamde eerder op dan dat de storm ging liggen. Negatieve energie, getouwtrek om de nieuwe jongen en vooral focus op elkaar. Het werd een thema, je niet gezien voelen. Dan voelde de 1 zich niet gezien en dan weer de ander en hoe meer ze op elkaar letten, hoe minder ze mij zagen staan en nauwelijks meer luisterden. We maakten het zichtbaar met poppetjes. Ieder kindje koos een poppetje en zette deze neer. Al snel bleek dat beide jongens dichtbij de nieuwe jongen stonden en alleen daar op gericht waren. Ze hadden geen oog meer voor elkaar en de nieuwe jongen had nauwelijks ruimte om er te zijn. Ik stond er helemaal buiten. Na het neerzetten bleek dat niemand zich fijn voelde op zijn plekje. De 1 wilde meer ruimte en anderen voelden zich niet gezien. We pasten wat simpele dingen aan. De 2 jongens gingen een stapje naar achter en verbreedden hun blikveld door ook naar elkaar te kijken. Ik kwam dichterbij en dat vonden ze toch ook wel heel fijn. Zo ontstond er een werkbare dynamische situatie. Voor nu vooral zichtbaar bij de poppetjes en hopelijk snel zichtbaar en voelbaar in de praktijk. En daarna werden natuurlijk de papa’s, mama’s, broer en zusjes erbij gehaald, want dat is natuurlijk de allerfijnste plek.
  • ‘Zwemvlies!’ Riep zoonlief. Hij keek naar het 1e plaatje, zag een s en gokte er op los. Ik moest heel hard lachen, want er stond staart, hij riep maar iets wat erop leek en het was nog goed gevonden ook. Gokken ja, maar lezen ho maar. Lezen komt er gewoon niet in, hij vindt er niets aan. Aan leren in het algemeen niet. Spelenderwijs trapt hij er nog wel eens in en als hij iets interessant vindt ook, maar verder gewoon niet. Het houdt me wel eens bezig, want hij is inmiddels alweer 7 en had anders in groep 4 gezeten. Ik heb van alles geprobeerd en blijf hem zeker uitdagen, maar gister werd ik me bewust van de rol die ik hierin vooral heb. En dat is om ervoor te zorgen dat de kinderen zich goed voelen om wie ze zijn, dat alles er mag zijn en (ze te leren) dat alles mogelijk is. Vanuit intrinsieke motivatie leren kinderen binnen een aantal weken lezen, rekenen en alles wat ze willen weten. En wanneer ben je het meest gemotiveerd? Als je je goed voelt in/met jezelf en als je het gevoel hebt dat je er mag zijn met alles. Dé echte basis in plaats van leren (lezen).
  • Warm welkom. Vandaag verwelkomden wij het 3e kindje op school. En wat een feest was dat. Ik kreeg een mooi plantje met een kaartje, de slingers hingen en hij mocht net zoals de andere kinderen een krachtsteen uitzoeken. En hier is hij al flink in thuis, want hij heeft zijn eigen bedrijf in edelstenen. We leerden meteen het verschil tussen ruwe en getrommelde stenen. De jongensenergie was compleet en zeker buiten kwam dat mooi tot uiting. Stoeien, rennen, springen, voetballen, rollen, beuken enz. Het duurde niet lang of zij zaten zodanig onder de modder dat ze bijna allemaal reservekleding nodig hadden om weer naar binnen te kunnen gaan. Met wat reservekleding kwamen we een heel eind en zo zat iedereen er al snel weer warm bij. Van een warm welkom naar warm in reservekleding. Heerlijk op deze mooie, winterse dag.