Bezuinigingen en dus moest de laatste de school verlaten. Dat was ik. Binnen de Stichting kreeg ik een nieuwe plek op een andere achterstandsschool. Verandering doet pijn, maar het was een mooie kans en werd een mooie tijd. Er waren sowieso veel ontwikkelingen in die tijd. Het digibord en er werd digitaal meer bijgehouden. Ontwikkelingen die niet per se goed waren. Mij paste het niet. Omdat veel kinderen onder gemiddeld presteerden had ik voor ieder kind minstens 1 handelingsplan. Voor sommigen zelfs 3. Ik vond er niets aan om dit bij te houden, maar het voelde alsof ik de kinderen tekort deed als ik het niet deed. Ik werkte me 3 slagen in de rondte en verloor het plezier in het onderwijs.

Curaçao

Er kwam een kans op mijn pad om voor een tijd naar Curaçao te verhuizen en die kans greep ik aan. Daar ging ik aan de slag op een school. In groep 4, maar qua niveau vergelijkbaar met de groepen 3 die ik les had gegeven. Wat een verschil. Waar in Nederland alles ontzettend serieus werd genomen, werd hier voor mijn gevoel nauwelijks wat serieus genomen. Een jongetje kon niet rekenen volgens de intern begeleider. Wat bleek, zijn werk werd nooit gereflecteerd en hij hoefde nooit zijn antwoorden te verbeteren. Dit jongetje staarde liever naar buiten en vulde willekeurige cijfers in als antwoord. ik zag dat als je geen aandacht hebt voor de ontwikkeling van een kind en er geen leerzame omgeving is dat er niet zoveel gebeurt.

Toen ik weer terug kwam in Nederland wist ik 1 ding zeker. Ik ging niet meer in het onderwijs werken. Ik kwam in de hulpverlening terecht en ging werken met jong volwassenen met een licht verstandelijke en/of psychische beperking. Al snel was ik overgeleverd aan een jaarcontract dat niet verlengd werd. Ik wilde onafhankelijk zijn en startte mijn eigen bedrijf. Ontwikkeling was altijd een belangrijke drijfveer. Ik startte als bewindvoerder met het streven om mensen uit de financiële problemen te krijgen en houden door ze weer zelfredzaam te krijgen. Als bewindvoerder doe je vooral het eerste en is er weinig tijd voor de zelfredzaamheid/zelfstandigheid. Ik maakte hier een plan voor en diende deze in bij de gemeente. Er kwam geen reactie. Ik ging aan de slag vol goede moed. Al snel viel mij op dat redelijk wat mensen die in de financiële problemen en/of uitkering zaten daar ronduit comfortabel zaten en niet perse de intentie hadden om daaruit te komen. Ik trok de conclusie dat dit niet mijn doelgroep was.

Er naar handelen deed ik pas veel later. Tussendoor kwam het leven en kreeg ik mijn zoon. Door omstandigheden kwam hij te vroeg en was ik alleen en dus was mijn flexibele werk als bewindvoerder een geweldige uitkomst. Toch bleef het kriebelen dus toen er wat rust was ontstaan in mijn prille bestaan als moeder ging ik zakelijk aan de slag. Ik wilde wat nieuws neerzetten en me zakelijk ontwikkelen. Al snel bleek dat zakelijke ontwikkeling gelijk stond aan of in ieder geval samenging met persoonlijke ontwikkeling. Ik ging flink aan de slag met mezelf. Een bijzondere, enerverende, spannende en pijnlijke weg volgde. Tussendoor bedacht ik zakelijk de mooiste plannen, ik creëerde en ging ervoor. Helaas kwam er niets van de grond. Het volgende idee kwam op en daar ging ik 100% voor en weer werd het niets. Zo ging ik een flinke tijd door. Mijn website heb ik 3x veranderd en steeds ging ik er vol enthousiasme voor en had ik er na een aantal maanden de balen in dat het niet lukte.

Ik mocht gaan oefenen met luisteren naar mijn onderbuik. Heel lastig, want ik was gewend (net zoals zovelen) om dingen te doen vanuit mijn hoofd, omdat het zo was of omdat het moest. Een proces van deconditioneren en loskomen van systemen was aangebroken. Een start weliswaar, maar wel in sneltreinvaart. Nodig in deze tijd. Ik kwam in aanraking met een aantal enthousiaste ouders die een eigen school op wilden richten in Nijmegen en al verregaande stappen gezet hadden. Ik dacht mee en dat ging prima. Ik voelde en merkte dat iets in mij getriggerd werd. Die school werd het niet voor mij, maar een eigen school dan? In mijn beleving zag ik een daadwerkelijk schoolgebouw voor me met tientallen kinderen. Ik had geen idee hoe ik dat moest doen en duwde dit ontspringende zaadje terug de grond in. Iets wat natuurlijk niet lukte, er was iets wakker geworden en het duurde niet heel lang voordat ik er niet meer onderuit kon. Meerdere tekens kreeg ik op mijn pad en mijn onderbuik schreeuwde: JA.

Ik had geen idee hoe, maar ik vertrouwde mijn onderbuik en ik ging onderweg. Stapje voor stapje. Ik deed mee aan webinars, zocht contact met anderen die eenzelfde school hadden neergezet en maakte keuzes. Ik zou starten als natuurlijk persoon, op 28 mei (de geboortedag van mijn dochtertje), vanuit huis en mijn zoontje zou mijn eerste leerling worden. Ik meldde de school aan bij DUO en kwam in contact met de inspectrice. Langzaam maar zeker ontstond De Notenboom in mijn hoofd en de hoofden van anderen. Ik ging aan de slag met het inhoudelijke stukje, gooide mijn creativiteit erin en creëerde. Creëerde de basis voor onze leergemeenschap, zodat kinderen op hun eigen wijze (eigen)wijzer kunnen worden. In augustus startte ons eerste leerjaar met alleen mijn zoontje. Een bijzonder moment en ik voelde me vereerd dat ik naast hem mocht staan in deze ontwikkeling. We stonden aan de start van iets nieuws en iets moois en het kreeg steeds meer vorm. Echt een avontuur en mooi om dat met mijn gezin te mogen meemaken.

Met als hoogtepunt de goedkeuring van De Notenboom op 9 november 2022.